Τζουλιάνα Ριμπέιρο: Μια Βραζιλιάνα στα Βριλήσσια

Η Τζουλιάνα Ριμπέιρο ήρθε στην Ελλάδα κοντά στο τέλος του Αυγούστου για να συνεχίσει την καριέρα της στα Βριλήσσια.

Η Τζουλιάνα είναι μια χαμογελαστή και καλλιεργημένη Βραζιλιάνα που έχει πολλά όνειρα για τη ζωή της. Εμπλουτίζει τις γνώσεις της κι ανοίγει νέους δρόμους, γνωρίζει πολιτισμούς και ανθρώπους με οδηγό μια μπάλα του βόλεϊ και αφήνει την καρδιά της πάντα πίσω στην αγαπημένη της Ισπανία, εκεί όπου την περιμένουν οι δικοί της άνθρωποι.

Το greekvolley.com, θέλοντας να γνωρίσει καλύτερα την νέα ακραία των Βριλησσίων αλλά να τη γνωρίσει και σε εσάς, μίλησε εφ’ όλης της ύλης μαζί της.

Που γεννήθηκες Τζουλιάνα;

«Γεννήθηκα στην Βραζιλία στην Μπραζίλια, έζησα εκεί ως τα 17μιση μου. Στη συνέχεια πήγα να σπουδάσω σε κολλέγιο στις ΗΠΑ. Όταν αποφοίτησα γύρισα στην Βραζιλία και ξεκίνησα το επαγγελματικό βόλεϊ όπου έπαιξα στο Εθνικό Πρωτάθλημα για λίγους μήνες, τότε μου έγινε μια πρόταση να συνεχίσω στην Ισπανία. Πήγα, εκεί γνώρισα το σύζυγό μου, παντρεύτηκα, συνέχισα να παίζω στην Ισπανία, έμεινα έγκυος κι απέκτησα την κόρη μου. Έφυγα για την Ινδονησία κι επέστρεψα πάλι στην Ισπανία. Μετά πήγα στη Γαλλία και φέτος εδώ.»

Έχεις αδέρφια;

«Ναι, 4 αδερφούς και 4 αδερφές, είμαι η μικρότερη! Η μητέρα μου με γέννησε στα 42 της. Στη Βραζιλία έκανα πολλά παιδιά. Παλιά δεν ήταν σημαντικό να πας στη δουλειά αλλά να κάνεις παιδιά και να τα μεγαλώσεις.»

Νοιώθεις είπες πως σπίτι σου είναι πλέον η Ισπανία;

«Ναι, σπίτι μου είναι η Ισπανία καθώς ζουν εκεί ο σύζυγος και η κόρη μου.»

Θα έρθουν στην Ελλάδα;

«Εξαρτάται από τη δουλειά του, αν μπορέσει θα έρθει έστω και για μια μέρα. Η κόρη μου είναι 5 ετών και θα γίνει 6 το Νοέμβριο.»

Τι σπούδασες στο Πανεπιστήμιο;

«Κοινωνικές επιστήμες.»

Σκοπεύεις να ακολουθήσεις το επάγγελμα;

«Θα δούμε. Ίσως επιστρέψω στα «θρανία» για να ακολουθήσω και κάποιον άλλο κλάδο. Θα δούμε πως θα πάνε τα πράγματα. Δεν καθαρή εικόνα του τι θα κάνω στο μέλλον. Έχω κάποιες επιλογές αλλά δεν είμαι ακόμα βέβαιη.»

Πόσο ετών ήσουν όταν άγγιξες πρώτη φορά τη μπάλα;

«Ήμουν 9 ετών. Η μεγαλύτερη αδερφή μου έπαιζε βόλεϊ στο σχολείο. Στη Βραζιλία έχουμε ομάδες, πας κάνεις κάποιο άθλημα, η μητέρα μου είπε στην αδερφή μου να με πάρει μαζί στην προπόνηση. Πήγαμε, της είπα θα ήθελα να παίξω, ο προπονητής της είπε πάρε τη μαζί για προπόνηση αύριο. Πήγα και να ‘μαι!»

Πότε αποφάσισες να γίνεις ακραία;

«Το όνειρό μου ήταν να γίνω πάντα πασαδόρος, αλλά μου έλεγαν ότι ήθελα πάντα να χτυπάω όλες τις μπαλιές. Διαμαρτυρόμουν συνέχεια πως ήθελα να γίνω πασαδόρος. Ο προπονητής μου στα 16 μου, μου έδινε τη μπάλα για πάσα κι εγώ έκανα επιθέσεις και τότε μου είπε τέλος, πήγαινε να κτυπάς τη μπάλα. Έγινα τότε ακραία γιατί είχα καλή άμυνα. Όταν ήμουν μικρή δεν είχα καλή υποδοχή επειδή δεν είχα εμπειρία, καθώς η υποδοχή είναι θέμα εμπειρίας επίσης, διαβάζεις τη μπάλα πριν περάσει στο φιλέ. Προσπάθησαν να με κάνουν και διαγώνια επειδή είμαι αριστερόχειρας αλλά για μένα είναι βαρετή θέση, το μόνο που κάνεις είναι επιθέσεις και μπλοκ, ενώ εγώ είμαι πολύ «έντονη» παίκτρια, έχω ανάγκη να είμαι μέσα στο παιχνίδι, να μη βαριέμαι. Έχω πολύ ενέργεια.»

Σε πόσα διαφορετικά πρωταθλήματα έχεις αγωνιστεί;

«Στην Ινδονησία, Βραζιλία, ΗΠΑ, Ισπανία, Γαλλία και τώρα εδώ.»

Οπότε γνώρισες κόσμο από πολλές περιοχές… Ποιοι σε εντυπωσίασαν περισσότερο;

«Μου άρεσε πάρα πολύ η Ινδονησία, οι άνθρωποι εκεί, κι έως τώρα η παραμονή μου εδώ μου θυμίζει τον χρόνο που πέρασα εκεί. Ίσως να φταίει ο καιρός, είναι ωραία. Το μέρος εδώ μου θυμίζει και την Ισπανία. Κατά κάποιο τρόπο νιώθω σαν στο σπίτι μου.»

Έχεις παίξει σε πολλά διαφορετικά πρωταθλήματα ποιες ήταν οι κύριες διαφορές τους;

«Θα μπορούσα να τα κατηγοριοποιήσω ανάλογα με το επίπεδο ωριμότητας. Στις ΗΠΑ ήταν κατά κάποιο τρόπο «ανώριμο», υπήρχαν αθλήτριες που είχαν ξεκινήσει το βόλεϊ στα 12. Στη Βραζιλία ήταν πιο «ώριμο», πιο ανταγωνιστικό, για να επιβιώσεις έπρεπε να είσαι καλός, εάν δεν ήσουν έμενες εκτός. Στην Ισπανία νιώθω πως παίζω στο σπίτι μου, αλλά δεν ήταν έτσι από την αρχή, παίρνει χρόνο να γίνεις μια από εκείνους στην αρχή είσαι ξένη, τώρα δεν είμαι πια. Με γνωρίζουν. Κι εδώ νομίζω είναι το ίδιο, κι εδώ είμαι ξένη. Στην Ινδονησία είσαι κι εκεί ξένη, αλλά εκεί πρέπει να είσαι αυτή που σπρώχνει την ομάδα καθώς δεν έχουν πολύ γνώση στο βόλεϊ. Οι συνθήκες είναι δύσκολες εκεί, κάνει πάρα πολύ ζέστη. Έτσι παίζει τρεις φορές τη βδομάδα αγώνες, Παρασκευή, Σαββάτο και Κυριακή.

Οι προπονήσεις είναι δύσκολες με την έννοια του ότι κάνει πολύ ζέστη και πρέπει να κάνεις προπόνηση στις 7 το πρωί. Ήμουν στην Τζακάρτα, υπήρχε τρομερό κυκλοφοριακό πρόβλημα. Εκεί που κάπου αλλού θα χρειαζόσουν 15 λεπτά στην Τζακάρτα έκανες 1.30 ώρα. Έτσι ήταν δύσκολο όταν χρειαζόσουν 1.30 ώρα να πας να κάνεις πρωί προπόνηση και μετά πάλι προπόνηση στις 13.00 . Έτσι ήταν δύσκολο για μένα αλλά ταυτόχρονα ήταν ωραία γιατί ένοιωθα καλοδεχούμενη, έκανα πολλούς φίλους, σπουδαία εμπειρία.»

Η Βραζιλία είναι διάσημη για τους πολύ καλούς αθλητές που βγάζει; Είναι μεγάλο βάρος για σένα να σηκώνεις στην πλάτη σου τόσο μεγάλη ιστορία στο βόλεϊ, φορτώνοντάς σε με μεγάλη ευθύνη όταν είσαι εξωτερικό;

«Ακριβώς, περιμένουν πολλά. Αν ξέρουν πως είσαι από τη Βραζιλία, σκέφτονται, πως εκείνη ξέρει «πώς να είναι με τη μπάλα», έχει τεχνική. Ένα πράγμα που μαθαίνουμε στη Βραζιλία είναι η τεχνική από τα βασικά, κι από τα 16 είναι κάτι που γνωρίζεις ήδη και μπορείς να παίξεις σε υψηλό επίπεδο. Γι’ αυτό το λόγο η τεχνική είναι πολύ σημαντική, γιατί με τον καιρό αποκτάς εμπειρίες αλλά εάν δεν έχεις τεχνική είναι σα να είσαι σαν τραυματισμένος. Νομίζω η τεχνική και η μεγάλη ανταγωνιστικότητα του πρωταθλήματος, η πολλή προπόνηση - 7 ώρες κάθε μέρα - είναι κάτι που σε κάνουν να ξεχωρίζεις και να περιμένουν οι άλλοι πολλά από εσένα. Στην Ισπανία π.χ., η σεζόν τελειώνει Μάιο και μετά περιμένεις ως το Σεπτέμβριο. Στη Βραζιλία έχεις μόνο 20 μέρες διακοπές, πηγαίνεις βλέπεις τους δικούς σου και μετά γυρίζεις στις προπονήσεις και στα παιχνίδια. Υπάρχουν πολλοί καλοί παίκτες πάνε στην Εθνική και πολλές φορές δε ξεχωρίζει κάποιος. Οι άντρες είναι πάντα από την 1η-3η θέση και οι γυναίκες τώρα είναι πρώτες.»

Γιατί αποφάσισες να έρθεις στα Βριλήσσια; Τι γνωρίζεις για την ιστορία της ομάδας των Βριλησσίων;

«Είχα κι άλλες προσφορές να πάω στην Ιταλία, αλλά έχω μια φίλη τη Μαρία (σ.σ. Λαμπρινίδου) που την συμπαθώ πολύ και είπε όχι πήγαινε στην Ελλάδα. Πάντα λέει όμορφα πράγματα για την Ελλάδα, πόσο ωραία είναι, κι ήθελα τόσο να τη δω, είχα την ευκαιρία να έρθω κι ήρθα. Δε γνωρίζω για την ιστορία. Για την πόλη των Βριλησσίων γνωρίζω ότι είναι μια όμορφη ήρεμη πόλη. Εμπιστεύτηκα τον μάνατζέρ μου που μου είπε πως είναι η καλύτερη επιλογή που είχα να κάνω.»

Έχεις ακούσει για την οικονομική κρίση, δίστασες έστω και λίγο να έρθεις;

«Το άκουσα αλλά ρώτησα τον μάνατζέρ μου, μου είπε μην ανησυχείς, πως έχει κοπεί η κρατική επιχορήγηση αλλά τώρα φέρνουν σπόνσορες. Πως η ομάδα είναι σοβαρός σύλλογος, φέρνουν παίκτριες γιατί θέλουν μια καλή ομάδα και θα ήταν καλή επιλογή για μένα οπότε συμφώνησα. Έπαιξε ρόλο και η σχέση μου με τη Μαρία, γιατί συνήθως οι αθλήτριες θέλουν να πάνε στην Ιταλία αλλά εγώ είπα όχι θέλω να πάω στην Ελλάδα.»

Πως ήταν η σεζόν με τη Μαρία Λαμπρινίδου στο πλάι σου;

«Ήμασταν φίλες, ήταν αρκετά καλά. Εκτός βόλεϊ ήταν λίγο βαρετά γιατί στο Κέμπερ έβρεχε συχνά και δε πήγαμε σε πολλά μέρη στη Γαλλία επειδή είχαμε πολλές προπονήσεις. Έπρεπε να δουλεύω πολύ, είχα την ευθύνη να ανεβάσω την ομάδα και η ομάδα πήγε καλά ανεβήκαμε κατηγορία κι αυτό ήταν αρκετό, δεν ήταν εύκολο, αλλά αρκετό.»

Θα είναι διαφορετική η σεζόν στην Ελλάδα από ό,τι ήταν στην Γαλλία;

«Ναι, πιστεύω από κάθε άποψη. Είναι εντελώς διαφορετικά όλα, το μέρος, οι άνθρωποι από εκεί που ήμουν.»

Πως σου φαίνεται η Ελλάδα ως τώρα;

«Δεν έχω δει αρκετά από την Ελλάδα αλλά μέχρι τώρα είναι ωραίο μέρος. Μου αρέσουν οι άνθρωποι που είναι πολύ σημαντικό, κι έχω καλή προαίσθηση οπότε όλα καλά.»

Ποια η γνώμη σου για τους Έλληνες; Πως θα τους περιέγραφες σε κάποιον εκτός Ελλάδας;

«Καλή ως τώρα. Είναι θερμοί άνθρωποι και φιλική. Αυτή είναι η πρώτη μου εντύπωση.»

Το αγαπημένο σου χρώμα;

«Εξαρτάται κάθε χρόνο αλλάζει μερικές φορές μου αρέσει το γαλάζιο, κάποιες άλλες φορές το κόκκινο, το κρεμ το φούξια. Σήμερα ας πούμε μου αρέσει το γαλάζιο… τα βλέπω όλα γαλάζια!»

Αγαπημένη μουσική;    

«Οτιδήποτε. Εξαρτάται από την ημέρα μου αρέσει ακόμα και η Όπερα μερικές φορές με κάνει να νοιώθω όμορφα.»

Αγαπημένο φαγητό;

«Το μπάρμπεκιου στη Βραζιλία. Μου αρέσει το φαγητό της μητέρας μου! Είναι το καλύτερο στον κόσμο!»

Έκφραση που χρησιμοποιείς συχνά;

«Αυτό που λέω πάντα επειδή ταξιδεύω συνέχεια είναι «αυτό που δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό». Μπορεί να αλλάξω από ό,τι μου έχει συμβεί αλλά αρνούμαι να με μειώσει.»

για το greekvolley.com, Μαίρη Σαμιώτου