Συνέντευξη Μοντάνο στη Volley Time

Η Μάντλεν Μοντάνιο, είναι μια αθλήτρια υπόδειγμα προς όλες τις υπόλοιπες. Χωρίς υπερβολές, είναι η κορυφαία αθλήτρια που έχει πατήσει το πόδι της σε Ελληνικό γήπεδο βόλεϊ. Ήθος, ψυχή, χαρακτήρας, που σπάνια συναντάς, είναι χαρισμένα από το Θεό απλόχερα στην Κολομβιανή ακραία - διαγώνια, που διαπρέπει στα γήπεδα της Κορέας, αφού ακούσει στο ζέσταμα τον αγαπημένο της Ζορμπά.

montano

Η Μάντλεν σε μια κατάθεση ψυχής, ανοίγει την καρδιά της στην Volleytime και περιγράφει πως από έναν διάδρομο αεροδρομίου, έφτασε στην λεωφόρο της επιτυχίας...

Του: Γιάννη Γιαννάκη

- Μαντλέν σε τι κατάσταση βρίσκεται τώρα το πρωτάθλημα σας;

«Βρισκόμαστε σε φάση προετοιμασίας με την ομάδα. Λείπουν κάποιες αθλήτριες της ομάδας λόγω του παγκοσμίου της Ιαπωνίας. Προσπαθούμε να δεθούμε σαν ομάδα επειδή έχουμε καινούρια πασαδόρο και καταλαβαίνεται άμεσα πως η αλλαγή για την ομάδα είναι πολύ μεγάλη. Η έναρξη του πρωταθλήματος μας είναι στις 4 Δεκεμβρίου, επειδή τότε περίπου τελειώνουνε και η Πανασιατικοί αγώνες που παίρνει μέρος η Εθνικής Κορέας.

- Πέρυσι η ομάδα σου κατέκτησε τον τίτλο, φέτος ποιος είναι ο στόχος της ομάδας σου;

«Από την στιγμή που κατακτήσαμε πέρυσι την κορυφή, είναι φυσικό να θέλουμε να υπερασπιστούμε τον τίτλο του πρωταθλητή και την φετινή σεζόν».

- Περιέγραψε μου μια μέρα σου από το πρωί ως το βράδυ στην Κορέα;

«Ξυπνάω στις 8 το πρωί και ετοιμάζομαι για την πρωινή προπόνηση. Αφού στείλω τον γιό μου (με τον πατέρα του) στο σχολείο, πηγαίνω στο γήπεδο για πρωινή την προπόνηση(9.30 - 12.00). Γυρίζω στην συνέχεια στο σπίτι, τρώω, κοιμάμαι λίγο, στην συνέχεια βλέπω τον μικρό που γυρνάει από το σχολείο και πάω στην απογευματινή προπόνηση (15.00-18.00). Όταν τελειώσει και η απογευματινή προπόνηση, τρώμε όλοι μαζί σαν οικογένεια και μένουμε στο σπίτι, ή βγαίνουμε καμία βόλτα. Μερικές φορές φυσικά, πηγαίνω και στην βραδινή προαιρετική προπόνηση ( 20.30-22.00). Όπως καταλαβαίνετε, η κούραση είναι μεγάλη και για αυτό κοιμάμαι στις 23.00. Όταν όμως με την ομάδα έχουμε ρεπό, αφιερώνω όλη την μέρα στην οικογένεια μου».

- Ποιοι είναι οι στόχοι σου την φετινή χρονιά στο πρωτάθλημα, καθώς πέρυσι βγήκες και mvp;

«Ο βασικός μου στόχος είναι να βοηθήσω την ομάδα μου να πάει πάλι καλά. Τώρα φυσικά δεν θα σου κρύψω ότι θέλω να κατακτήσω ξανά τον τίτλο του mvp και της πρώτη σκόρερ του πρωταθλήματος».

- Ποιεί είναι οι τομείς που βελτιώθηκες στο πρωτάθλημα της Κορέας;

«Πιστεύω ότι επειδή δούλεψα πολύ, αλλά και πιο συστηματικά, αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να βελτιωθώ σε όλους τους τομείς(επίθεση, μπλοκ, άμυνα). Το σημαντικότερο όμως που κέρδισα, ήταν η αυτοπεποίθηση μου σαν παίκτρια και ο ρόλος της πρωταγωνίστριας σε μια ομάδα».

- Τι είναι αυτό που σου λείπει από το Ελληνικό πρωτάθλημα;

«Κάποιοι από τους ανθρώπους με τους οποίους είχα γίνει φίλη(αθλήτριες, προπονητές)».

- Σκέφτεσαι κάποια στιγμή να επιστρέψεις στην Ελληνική Α1;

«Στην Ελλάδα είναι το σπίτι μου και η Ελλάδα είναι η δεύτερη πατρίδα μου. Θα ήθελα πολύ να μπορέσω να συνδυάσω την επαγγελματική - αθλητική καριέρα μου, με το σπίτι μου και την πατρίδα μου. Ωστόσο, κάτι τέτοιο αυτήν την στιγμή φαίνεται πολύ δύσκολο λόγω των συνθηκών που επικρατούν στο Ελληνικό βόλεϊ και λόγω των ευκαιριών που μου δίνονται στο εξωτερικό. Επομένως προς στο παρών όχι, αλλά στο μέλλον θα ποτέ δεν ξέρεις».

- Ποιο είναι το μεγαλύτερο ελάττωμα του Έλληνα αθλητή και του Έλληνα προπονητή;

«Πρώτον δεν είμαι εγώ αυτή που μπορεί να κρίνει και να σχολιάσει τους Έλληνες αθλητές και πολύ περισσότερο τους προπονητές. Δεύτερον, δεν είναι σωστό να γενικεύεις και να μιλάς για όλους τους αθλητές και όλους τους προπονητές σαν να είναι ένα πρόσωπο. Κάποιοι είναι έτσι και κάποιοι αλλιώς. Υπάρχουν καλοί και κακοί παντού σε όλο το κόσμο, ωστόσο πιστεύω και το έχω πει πάρα πολλές φορές ότι η Ελλάδα και πολλούς ταλαντούχους αθλητές έχει και προπονητές που ξέρουν και αγαπούν το άθλημα έχει. Αυτό που χρειάζονται είναι βοήθεια και υποστήριξη».

- Περιμένεις να γίνει η ελληνοποίηση σου για να παίξεις για την Εθνική γυναικών;

«Η αλήθεια είναι πως εδώ και ένα χρόνο έχω ελληνική ταυτότητα στα χέρια μου και είμαι ελληνίδα. Αλλά λόγω της καθυστέρησης που επικράτησε με το θέμα μου και εξαιτίας του γεγονότος πως για να παίξω στην Εθνική πρέπει να είμαι δυο χρόνια στο Ελληνικό πρωτάθλημα, είναι δύσκολο πλέον αυτό να συμβεί. Για αυτό το λόγω και μετά από πολλές προσπάθειες της διοίκησης από την Κολομβία, το πιθανότερο είναι να αγωνιστώ τελικά με τα χρώματα της εθνικής Κολομβίας, που υπάρχει και η μεγάλη πρόκληση των Ολυμπιακών αγώνων».

- Αλήθεια, τι σημαίνει για σένα η Ελλάδα;

«Όσο και αν ακούγεται τρελό και υπερβολικό, για μένα η Ελλάδα από τα παιδικά μου χρόνια ήταν η χώρα των ονείρων μου. Πριν ακόμη αρχίσω να παίζω βόλεϊ, έλεγα στους γονείς μου και στα αδέρφια ότι όταν μεγαλώσω θέλω να ζήσω στην Ελλάδα. Φυσικά με αντιμετώπιζαν σαν φρικιό και ψώνιο. Βέβαια είχαν δίκιο οι άνθρωποι, αφού στην Κολομβία, και ειδικά στο χωριό μου δεν υπάρχει κανένας που να έχει έστω και διαβατήριο(το διαβατήριο είναι είδος πολυτέλειας). Το να φύγεις από την χώρα ήταν άπιστο όνειρο. Τώρα φαντάσου πως ακούγεται να λες πως θες να ζήσεις σε ξένη χώρα. Η ζωή όμως ποτέ δεν ξέρεις τι παιχνίδια παίζει και πως τα φέρνει και έτσι ήρθα στην Ελλάδα, έμεινα και παντρεύτηκα. Είναι τρελό αυτό που συνέβη, αλλά υπέροχο...».

- Μαντλέν, περιέγραψε μας λίγο τα πρώτα σου βήματα στο βόλεϊ στην πατρίδα σου;

«Καταρχήν το ότι έπαιξα βόλεϊ είναι και λίγο σύμπτωση. Πριν ξεκινήσω με το βόλεϊ έπαιζα μπάσκετ που ήταν και το αγαπημένο μου παιχνίδι, μιας και ο πατέρας μου ήταν πρώην παίκτης του μπάσκετ και νυν προπονητής και έτσι ήθελε να με δει να παίζω μπάσκετ. Όταν όμως πήγα σε ένα καινούριο σχολείο, στην πόλη των παππούδων μου (στα 11 μου έφυγα από το χωριό των γονιών μου και πήγα σε άλλη πόλη για να βρω καλύτερη τύχη), ο γυμναστής μου είπε ότι υπάρχει ένα πρόγραμμα της Ομοσπονδίας βόλεϊ, που έψαχναν ψηλά παιδιά. Ήμουν 13 χρονών και είχα ύψος 1,77. Έτσι λοιπόν, πήγα στο Κάλι (την τρίτη σε μέγεθος πόλη στην Κολομβία) και παρουσιάστηκα στην Ομοσπονδία. Εκεί μου είπαν ότι δεν ήμουν αρκετά ψιλή, αλλά επειδή δεν πηδούσα αρκετά και μάθαινα γρήγορα θα με δοκιμάζανε. Έτσι ξεκίνησαν όλα και τότε μου ήταν αδύνατον να φανταστώ την συνέχεια. Από τα πρώτα μου βήματα λοιπόν, κρατάω αυτό το κοριτσάκι, που έψαχνε να βρει μια θέση στον ήλιο και τον δρόμο του, που ήταν και άγνωστος αλλά και δύσκολος».

- Τι είναι αυτό που σου έχει μείνει πιο έντονα ως ανάμνηση από την παιδική σου ηλικία;

«Μου έχει μείνει μια εικόνα που μου είναι πολύ δύσκολο να την περιγράψω, επειδή οι εικόνες που έχετε στην Ελλάδα είναι τόσο διαφορετικές. Θα προσπαθήσω όμως να σας τις μεταφέρω όσο καλύτερα μπορώ. Το χωριό που μεγάλωσα λοιπόν, βρίσκεται στην Νότια - Δυτική Κολομβία(κοντά στον Ισημερινό), και είναι μέσα στην ζούγκλα. Πας εκεί μόνο με μικρά μονοκινητήρια αεροπλάνα, καθώς δεν υπάρχει δρόμος, παρά μόνο ένα μικρό αεροδρόμιο με έναν διάδρομο. Εκεί λοιπόν και σε αυτόν τον διάδρομο, κάθε πρωί εγώ και τα δυο μου αδέρφια, τρέχαμε με τον πατέρα μου που έκανε αθλητικά όνειρα για τα παιδιά του. Ήμασταν τότε εγώ 7 χρονών, ο αδερφός μου 5 και η αδερφή μου 4 χρονών. Αυτή είναι η πιο έντονη και ζωντανή εικόνα μου από τα παιδικά μου χρόνια».

- Το θες να πεις στους φίλους σου στην Ελλάδα;

«Ότι μου λείπουν πάρα πολύ, τους σκέφτομαι και τους εκτιμώ πολύ. Ειδικά στους φίλους μου από το βόλεϊ, θέλω να τους ευχηθώ καλή δύναμη στο να παλεύουν όσο γίνεται για το άθλημα και τους εύχομαι καλή επιτυχία στους στόχους τους».

- Τι έχεις να συμβουλέψεις τα νέα παιδιά που παίζουν βόλεϊ;

«Πιστεύω ότι για να πετύχει κάποιος χρειάζεται πολύ δουλειά, πειθαρχία, υπομονή, επιμονή και δύναμη. Να ακούν τον προπονητή τους με προσοχή και να προσπαθούν να κάνουν αυτό που τους λέει. Να μην θεωρούν εύκολα τον εαυτό τους αδικημένο, αλλά αντίθετα να παλεύουν με επιμονή και δύναμη να πετύχουν τον στόχο τους και αυτό που τους ζητάει ο coach. Δυστυχώς πολλά παιδιά τα παρατάνε εύκολα, επειδή πιστεύουν ότι συνήθως τους αδικούνε και θέλουν το κακό τους ή το καλό κάποιου άλλου. Το βόλεϊ όπως όλα τα άλλα αθλήματα είναι ανταγωνιστικό και ξεχωρίζει αυτούς που αντέχει στον ανταγωνισμό».

- Τι είναι αυτό που θες να συμβουλέψεις στα νέα παιδιά γενικά για την ζωή τους;

«Να έχουν όνειρα, να ταξιδεύουν όσο μπορούν, να διασκεδάζουν, να διαβάζουν βιβλία, γιατί είναι ένας πολύ καλός τρόπος για να θρέψεις την ψυχή σου, όπως επίσης το ίδιο απαραίτητο είναι να ασχοληθούν με τον αθλητισμό. Το γήπεδο είναι ένα μοναδικό σχολείο».

- Θα σε ενδιέφερε να παίξεις Beach volley επαγγελματικά;

«Το beach volley μου αρέσει πολύ και ασχολούμαι κάνοντας προπονήσεις το καλοκαίρι, γιατί πιστεύω ότι βοηθάει όλους τους παίκτες να βελτιώσουν πράγματα. Ωστόσο για να ασχοληθώ επαγγελματικά δεν θα μπορούσα να το κάνω τώρα. Στο μέλλον ίσως....».

- Τι άνθρωπος είσαι έξω από το γήπεδο Μάντλεν;

«Είμαι σύζυγος, μητέρα, φίλη...»

- Πόσο σου λείπει η οικογένεια σου που είναι στην Ελλάδα;

«Όσο δεν φαντάζεσαι, αλλά ευτυχώς ήρθαν την Δευτέρα και θα είναι εδώ κοντά μου και όλα πλέον είναι πολύ πιο όμορφα».

- Ζηλεύεις που τώρα στο παγκόσμιο δεν αγωνίζεσαι;

«Ναι, ζηλεύω και στεναχωριέμαι, αλλά αυτό κάνω εδώ και χρόνια με τα παγκόσμια και τους Ολυμπιακούς αγώνες και με τις διεθνείς διοργανώσεις. Είναι δύσκολο να ξέρεις και να νιώθεις ότι μπορείς να συμμετέχεις, αλλά να μην έχεις ευκαιρία. Για να το κάνεις αυτό, χρειάζεται την ομάδα με τις κατάλληλες συμπαίκτριες, τον προπονητή και με μια Ομοσπονδία που να έχει αυτό το όνειρο και να προσπαθούν όλοι μαζί για αυτό. Μετά χρειάζεται και λίγη τύχη. Εγώ τα πρώτα (ομάδα κ.τ.λ) δεν τα είχα δυστυχώς».

- Ποια είναι τα όνειρα σου για το μέλλον;

«Η αλήθεια είναι πως τα περισσότερα όνειρα μου τα πραγματοποίησα. Έχω μια όμορφη οικογένεια, πήρα πρωτάθλημα με την ομάδα μου, κάνω καλά συμβόλαια, παίζω σε ένα από τα πιο όμορφα και καλά οργανωμένα πρωταθλήματα του κόσμου. Ζω σε μια χώρα που αγαπάω, την Ελλάδα. Το μόνο όνειρο που θα ήθελα να πραγματοποιήσω ακόμα και είναι τεράστιο και είναι οι Ολυμπιακοί αγώνες. Ελπίζω να εκπληρωθεί και αυτό μου το όνειρο κάποια στιγμή».

Αγαπημένη σου ταινία: Η ζωή είναι ωραία του Μπενίνι

Αγαπημένος σου τραγούδι: Ο Ζορμπάς. Δεν σου κρύβω ότι στους τελικούς πέρυσι την ώρα που κάναμε ζέσταμα όταν ήμασταν γηπεδούχοι, είχα παρακαλέσει τους ανθρώπους της ομάδας μου με τα μεγάφωνα και έπαιζαν αυτό το τραγούδι...

Αγαπημένος σου τόπος διακοπών: Τα Ελληνικά νησιά και η Καραϊβική.

- Αν θα έδινες έναν τίτλο βιβλίου στην ζωή σου ποιος θα ήταν αυτός

«Το ταξίδι».