Τέσσερα χρόνια χωρίς τον "Αετό"

4 Ιανουαρίου 2013…. Το τηλέφωνο χτυπάει… από την άλλη άκρη της γραμμής ακούγονται τρεις λέξεις «Πέθανε ο Σαμαράς»…

Στην αρχή δε κατάλαβα… που να πάει το μυαλό μου … «Ποιος Σαμαράς;;» ρώτησα γεμάτη απορία. «Ο Νίκος…» Πάλι δε κατάλαβα ή αρνιόμουν να το πιστέψω… δε ξέρω ποιο από τα δύο… Η φωνή στην άλλη γραμμή μου εξήγησε κι ένιωσα τη γη να φεύγει κάτω από τα πόδια μου…

Πως ήταν δυνατόν! Δε μπορούσα να το πιστέψω... δεν είχαν περάσει πολλές μέρες που τον είχα δει γερό, δυνατό και χαμογελαστό όπως πάντα… «Αδύνατον…» ψέλλισα κάποιος θα έκανε πλάκα. Δυστυχώς δεν ήταν πλάκα… και κάπως όλοι έτσι νιώσαμε τότε την 4η Ιανουαρίου του 2013, λίγο πριν τα Θεοφάνια μιας χρονιάς που ξεκίνησε πολύ άσχημα για το ελληνικό βόλεϊ, βυθίζοντάς το στο πένθος.

Τέσσερα χρόνια μετά ακόμα δε μπορούν πολλοί να πιστέψουν πως χάθηκε ένας άνθρωπος τόσο άδικα στο απόγειο της ηλικίας του, όταν όλα είχαν βρει το δρόμο τους και απολάμβανε πλέον τους καρπούς των κόπων του, ευτυχισμένος με τη γυναίκα και το παιδί του.

Ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας του Ελληνικού βόλεϊ, είχε σωριαστεί στο έδαφος εντελώς ξαφνικά, εντελώς αναπάντεχα, αφήνοντα πίσω μεγάλη θλίψη και πολλά ερωτηματικά που ίσως να μην απαντηθούν ποτέ… ερωτηματικά που πάντα αφήνει ο θάνατος ενός νέου ανθρώπου, κι ένα τεράστιο «ΓΙΑΤΙ».

Ο Νίκος Σαμαράς, ο «αετός» όπως τον φώναζαν όλοι, είχε ανοίξει τα φτερά του κι είχε φύγει μακριά …

Γεννημένος στην Στουτγκάρδη της Γερμανίας την 1η Ιουλίου του 1970 ήρθε στην Ελλάδα και άρχισε να διαπρέπει στο βόλεϊ με σταθερά βήματα από τις ακαδημίες της Ορεστιάδας, την ομάδα με την οποία λίγα χρόνια αργότερα γνώρισε μεγάλες δόξες καθώς αγωνίστηκε τρεις συνεχόμενες χρονιές στο φάιναλ φορ του Cev Cup (1994, 1995, 1996) και μάλιστα στον τελικό το 1995. Το 1998 πήρε την πρώτου διεθνή μεταγραφή  καθώς πήγε στην Ιταλία για να αγωνιστεί με την Φαλκονάρα για ένα χρόνο. Στη συνέχεια επέστρεψε στην Ελλάδα όπου αγωνίστηκε στον Ηρακλή, στον Παναθηναϊκό, ξανά στην Ορεστιάδα τη σεζόν 2002-2003, την ΑΕΚ στη συνέχεια για να φύγει ξανά για ένα χρόνο στην Τουρκία για χάρη της Φενέρμπαχτσέ. Το 2005 ήρθε στον ΟΠΕΡ, ακολούθησε ο Μίλωνας, τα Νέα Μουδανιά, ο Εθνικός Αλεξανδρούπολης, ο Μίλων ξανά και τέλος στην ομάδα βόλεϊ της Λήμνου όπου ο ίδιος είχε ιδρύσει και προπονούσε από το 2010.

Η συμμετοχή και η προσφορά του στην Εθνική μας ομάδα δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητη, 160 συμμετοχές με την Εφήβων και 263 με την Εθνική Ανδρών, 6η θέση με την Εθνική Εφήβων το 1989 στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα 6η θέση με την Εθνική Ανδρών στην αντίστοιχη διοργάνωση.

Ένας άνθρωπος γεμάτος ζωή, γεμάτος ενέργεια που ήθελε πολλά να προσφέρει ακόμα στον αθλητισμό… έφυγε κι άφησε ένα μεγάλο κενό τόσο στο βόλεϊ, όσο και στις καρδιές όσων τον γνώρισαν.

Η γη της Λήμνου τον υποδέχτηκε τον «αετό» της στις 7 Ιανουαρίου 2013, πρόσωπα θλιμμένα και τραγικότερος πρωταγωνιστής όλων η σύζυγός του Έλενα που έχασε τον άνθρωπό της τόσο ξαφνικά και θα έπρεπε να μάθει να ζει χωρίς εκείνον…

Τα χρόνια πέρασαν… η θλίψη έγινε πικρή ανάμνηση και αγκάθι που ακόμα πονάει για τους ανθρώπους του… Το ελληνικό βόλεϊ έγινε φτωχότερο… σοφότερο όμως έγινε; Έμαθε να τιμά τους ανθρώπους του εν ζωή κι όχι όταν αυτοί φεύγουν κι είναι ήδη αργά;  Η απώλεια του Νίκου Σαμαρά σήμανε κάτι; Και τι; Λένε το μεγαλύτερο κέρδος από μια μεγάλη απώλεια είναι τα μαθήματα ζωής που παίρνεις από αυτή; Μάθαμε; Μεγαλώσαμε; Γίναμε σοφότεροι;

Ο Νίκος μας κοιτάει από εκεί πάνω σίγουρα περιμένει πολλά, αλλά ίσως και τίποτα, ίσως να μην έχει σημασία πλέον τι κάνουμε εμείς εδώ κάτω για εκείνον … αλλά έχει σημασία τι κάνουμε για όσους έχουν μείνει πίσω…

Εις το επανιδείν …